Στάθης Σταυρόπουλος
Tolle lege! πάρε διάβασε! έλεγαν οι Λατίνοι σε όσους τους εξαγρίωναν με την αμάθειά τους για τα βασικά.Εις μάτην, η άγνοια είναι πάντα μια καλή βάση για συζήτηση,
και εκείνων που ζουν με τον παρά παράπονο...
... αλλά και εκείνων που έχουν πεισθεί ότι «η βλακεία είναι αήττητη».
Πλην όμως, αν αυτό το απόφθεγμα είναι στην πραγματικότητα απλώς ηλίθιο, κάνει ηλίθιον κι όποιον το αποδέχεται.
Ίσως για αυτό κι ο Μπρεχτ (στις ιστορίες του κ. Κόυνερ) φοβάται τη «συνάντηση με τον βλάκα, που σε κάνει βλάκα»...
Αυτό λοιπόν (ίσως πάλι) με τη σειρά του να εξηγεί την αποβλάκωση των μεγάλων ιδεών και την αποτυχία των συλλογικοτήτων να παραμένουν τέτοιες επί μακρόν, χωρίς εν τέλει να χρειάζονται
τον κομφορμισμό των θεσμών, να τις κρατά στη ζωή, πλέον ως γραφειοκρατίες...
Σωστός (;), μεγάλε (;), αλλά τι μου λες σε μια χώρα που αγοράζει «τυφλά» τανκς, υποβρύχια που γερνούν κι αεροπλάνα που χειραγωγούνται; (από εχθρούς και «φίλιες» δυνάμεις)...
Τι μου λες σε μια χώρα που οι διαφημιστές κράζουν απ’ τα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις «μάθετε τα πάντα για τα πατατάκια»!
Για μένα, μεγάλε, αυτή η χώρα δεν υπάρχει!
Πέθανε.
Για μένα, μεγάλε, υπάρχει η Ελλάδα «που ποτέ δεν πεθαίνει». Αυτήν θέλω να φροντίσω.
Τα σχολεία της, τη διοίκησή της, την οικονομία της, τον πολιτισμό της, την άμυνά της, την ψυχή της.
Με αυτούς που, τριάντα χρόνια τώρα, προσπαθούν να με πείσουν ότι η Ελλάδα πέθανε, ότι δεν μπορεί, ότι είναι στρεβλή εκ γενετής, τέλειωσα.
Δεν τέλειωσα με το έργο τους!
Αυτούς που στραγγίζουν το νερό
αυτούς που στραγγαλίζουν τα όνειρα
και ταυτοχρόνως στριγγλίζουν ότι τους φταίει το θύμα τους,
που δεν είναι όσο θά ’πρεπε Ευρωπαία
που γεννήθηκε με βλάβες, αυτούς...
... αυτούς τους κομπλεξικούς
που δεν αγαπούν τους ανθρώπους που θέλουν να διορθώσουν, αυτούς που άγονα περιπαίζουν τα παθήματά μας και τρέχουν σαν σκυλάκια που τους τρέχουν τα σάλια πίσω
απ’ ένα φραγκολεβαντίνικο λίμπρο ντ’ όρο των νεκρών,
αυτούς όπου τους συναντάω θα τους ατιμάζω.
Θα ατιμάζω τη βλακεία τους.
Διότι η βλακεία τους δεν είναι αήττητη.
Οι μέρες μου μίκρυναν. Οι άνω τελείες μπορούν πλέον νά ’ναι μόνον μία προσωπική μου πολυτέλεια.
Γερνάω και χρειάζομαι νέες αναμνήσεις. Για αυτό, στην αγορά θα βγαίνω μόνον για γδύσιμο και για γδάρσιμο.
Για γδύσιμο αυτών που, ενώ είναι γυμνοί, σαν τον βασιλιά του παραμυθιού, έχουν ξεβρακώσει τον κοσμάκη.
Για γδάρσιμο όσων απλώνουν χέρι πάνω στον λαό. Για να του κόψουν τα χέρια, για να μαθαίνουν αυτούς που ύψωναν ψηλά τη γροθιά τους να απλώνουν τώρα το χέρι τους επαίτες.
Αυτούς τους τύπους που διαθέτουν τη μαγκιά μιας πλαστικής καρέκλας κι όμως κάθονται στον θρόνο της χώρας, με τα ΜΜΕ εκ δεξιών και τους Ιδιοτελείς εξ ευωνύμων, αυτούς τους κυνικούς θα τους πετάω κάθε μέρα στα σκυλιά...
Όσον οι ημέρες.
Στάθης Σ.